Åšwiat po ludobójstwie. Kambodża po Pol Pocie. Przez lata drÄ™czyli i mordowali, swoi swoich, Khmerzy Khmerów. Ci, którym udaÅ‚o siÄ™ przeżyć, zostali bez domów, bez bliskich, z traumÄ…, chorobÄ…, obÅ‚Ä™dem… Bywa, że ich niewola trwa od dziesiÄ™cioleci. Samotność, ciemność i pustka. Udaje siÄ™ dotrzeć tylko do nielicznych i rozpocząć leczenie. DokoÅ‚a widać bogactwo, które karmi siÄ™ biedÄ… i strachem. Nieopodal stojÄ… Å›wiÄ…tynie Angkoru, odwiedzane przez miliony turystów z caÅ‚ego Å›wiata…

Wojciech Tochman, z chÅ‚odnÄ… precyzjÄ… i ujmujÄ…cÄ… wrażliwoÅ›ciÄ…, opowiada o ludziach, których odwaga zostaÅ‚a na zawsze zÅ‚amana. O bólu, którego nie daÅ‚o siÄ™ ukoić. O lÄ™ku, który nie odszedÅ‚ i wciąż sprzyja przemocy. O nieufnoÅ›ci, która zabija wspólnotÄ™. Także o bezradnoÅ›ci wobec uczuć i wobec choroby.

W książce Tochmana dzisiejsza Kambodża to lustro, w którym odbija siÄ™ caÅ‚y Å›wiat.

Na domowe wiÄ™zienie skazani przez wÅ‚asne rodziny sÄ… ci chorzy, którzy kogoÅ› zaatakowali, stale coÅ› niszczyli, kradli sÄ…siadom. Strach przed agresjÄ… to powód uwiÄ™zienia. Niejedyny. Bo jest i drugi. Chodzi o kobiety. Niekoniecznie te groźne. Rodziny bojÄ… siÄ™, że chorej nie upilnujÄ…: odejdzie zbyt daleko od domu, zostanie zgwaÅ‚cona. To raczej pewne – tak twierdzÄ… i lekarka, i psycholog, i bliscy chorych. Bywa, że gwaÅ‚t nie wydaje siÄ™ rodzinom tak straszny, jak to, co z gwaÅ‚tu może wynikać. Dziecko, mówiÄ…, wydane na Å›wiat przez zgwaÅ‚conÄ… obÅ‚Ä…kanÄ…, bÄ™dzie rosÅ‚o z piÄ™tnem. WiÄ™c, by naznaczonego dziecka uniknąć, lepiej chorÄ… zatrzasnąć w klatce, skuć Å‚aÅ„cuchem, zamknąć w chlewie. 

(fragment książki)

źródÅ‚o opisu: wydawnictwoliterackie.pl

źródÅ‚o okÅ‚óadki: wydawnictwoliterackie.pl

Wstecz